Hardlopen is ontdekken
Vanaf wanneer ben je een hardloper? Als je iedere week een rondje hardloopt? Of pas als je een startnummer opspeld en wedstrijden loopt? En hoe kom je er eigenlijk achter dat je dat wel kan, hardlopen?
Voor mij is hardlopen een ontdekkingstocht en het begon allemaal onbewust tijdens voetbal. Ik speelde linksvoor en kon maar blijven rennen en doorgaan. Ik herinner mij een verdediger die halverwege de eerste helft al vroeg gewisseld te kunnen worden bij rust, want hij was te moe om mij te blijven verdedigen, ik had hem zoek gelopen. Op de middelbare school waren er jongens die vaak veel beter konden bewegen. Behalve bij de jaarlijks terugkerende coopertest, dan had ik ze. Nu kon ik laten zien wat ik kon.
Met een paar klasgenoten kwam het idee om van school naar huis te rennen. En zo ontstond er een weddenschap met de gymleraar. Hij had er weinig vertrouwen in dat wij dat rennend gingen volbrengen. Door de stelligheid van de gymleraar haakte de ene na de andere klasgenoot af. Iets minder dan 10km later kwam ik rennend bij onze voordeur aan, ik had het geflikt.
Tijdens mijn studietijd ging ik schaatsen bij een studentenvereniging en in de zomer waren er dan looptrainingen en loopwedstrijdjes. Schaatsen is een mooie sport, maar de wedstrijden op ijzers lagen mij niet zo, ik reed slechter dan in de trainingen en kwam niet vooruit door de zenuwen. Des te meer genoot ik van de zomerse loopwedstrijdjes en de onderlinge concurrentie. En zo kom je er steeds meer achter dat het hardlopen wel iets is wat je kunt.
Wie harder wil gaan lopen zal harder moeten trainen en meer gaan lopen. Zo simpel is de eerste trainingswet. Het doen van hardloop- of baanwedstrijden vraagt weer een hele andere benadering. Het gaat om inzet, discipline, afzien en rekenen. Daarna kwamen de triathlons. Het heeft enige tijd geduurd voordat ik een goed loopniveau ging halen in het afsluitende onderdeel. De ervaring, maar ook de hardheid die je opdoet in die vele wedstrijden gaan je uiteindelijk toch iets opleveren. Na een afmattend zwem- en fietsonderdeel liep ik de afsluitende 5 of 10km rond PR tijden. En het leert je vaak ook iets over jezelf. Wie kent de training niet waarin je bij het zien of het horen van het schema al denkt: “Ik heb wat pijntjes vandaag, denk dat ik er vier doe in plaats van 6×1000”. Maar uiteindelijk loop je toch die 6 kilometers. Je kunt vaak meer dan vooraf gedacht.
Tijdens vakanties en reizen zit er standaard een paar loopschoenen en een setje loopkleding in de tas. Hardlopend de buurt verkennen wordt dan een vast ritueel en het fascineert hoe snel je de omgeving van je vakantieadres lopende verkent hebt. Voor mij lonkt dan steevast de “huisberg” of een topje waar je naar kunt toe rennen. Die moet en zal bedwongen worden. En daarmee komt hardlopen voor mij in een nieuwe fase. De ultratrail vormt nu het onontgonnen terrein. Verder dan de marathon. De PR’s lijken verder weg dan ooit, de lange afstand lonkt. In de bergen met fraaie uitzichten en geweldige paadjes. De eenzaamheid die je in zo’n loopavontuur ervaart, de pijn die je verbijt. Het mooie van hardlopen, hoe kort of lang je rondje ook is, met of zonder startnummer, er blijft altijd weer iets nieuws te ontdekken.
Hendrik Venema
